13/5 //A3@Ξύλινο

more A3

piece of A3

Sharing is Caring!

"Η παραχώρηση και η αποδοχή επικυρωμένου εισητηρίου , καθώς και η προτροπή παραχώρησης απαγορεύεται και τιμωρείται απο το νόμο" (π.κ.,αρθ. 186.2&392)

δήλωση στο πίσω μέρος των ενιαίων εισιτηρίων του ΟΑΣΑ

Η πρακτική του μοιράσματος του εισιτηρίου μας, είναι μια απο τις ελάχιστες χειρονομίες κοινωνικότητας και ανθρωπιάς σε ένα περιβάλλον όπου προωθείται με κάθε τρόπο η αποξένωση. Οι κάμερες και η ισχυρή παρουσία σεκιούριτυ, οι συνεχείς παρακλήσεις προς τους επιβάτες «να προσέχουν τα προσωπικά τους αντικείμενα» και να διατηρούν τα παράθυρα ανοιχτά για το φόβο της γρίππης -με άλλα λόγια να αντιμετωπιζουν τους συνεπιβάτες τους με καχυποψία, λίγο πολύ ως επίδοξους κλέφτες ή φορείς ιών-, το ίδιο το αποστειρωμένο και απαγορευτικό για τις ζωικές εκδηλώσεις περιβάλλον, κυρίως του μετρό, αλλά και των υπόλοιπων μέσως μεταφοράς, επιδιώκουν κατα κύριο λόγο να οργανώσουν μαζικά την απομόνωση. Έτσι ώστε μια εν δυνάμει μεστή κοινωνικού νοήματος εμπειρία, όπως το μοίρασμα ενός μεταφορικού μέσου με τους συνανθρώπους μας, να βιώνεται εξατομικευμένα^. ως χαμένος χρόνος μετάβασης απο το ένα σημείο στο άλλο.

Η ούτως ή άλλως σε μεγάλο βαθμό εξαναγκασμένη–μετακινούμαστε καθημερινά σε ένα κατακερματισμένο δημόσιο χώρο, απο το ένα σημείο καταναγκασμού στο άλλο, δουλειά, σπίτι, κατανάλωση- μετακινησή μας στην πόλη, υπαγορεύεται απο μια κυρίαρχη συνθήκη: αυτή της απουσίας κάθε μορφής κοινωνικότητας. Σε ένα σχεδόν αφανισμένο δημόσιο χώρο, όπου δε γίνεται πλέον να συναντηθούμε στους δρόμους και στις πλατείες, διότι είτε λογίζονται ως παράγωγα της κίνησης, ή έχουν ολοκληρωτικά αλωθεί απο τα μαγαζιά, μεταφερόμαστε μεταξύ σημείων, σαν εμπορεύματα σε λωρίδα παραγωγής. Οι χιλιάδες των συνεπιβατών μας δε βιώνονται ως κοινωνικότητα, αλλά ως ενόχληση, ως εισβολή στον ιδιωτικοποιημένο ζωτικό μας χώρο: οι ελάχιστες κουβέντες που ανταλλάσονται μεταξύ επιβατών ξεπηδούν συνήθως απο το αρνητικό, τη γκρίνια και την αποδοκιμασία για την συμπεριφορά άλλων επιβατών.

Η παρούσα προκλητική δήλωση στο πίσω μέρος των εισιτηρίων του ΟΑΣΑ, επιτίθεται στην επικίδυνη προοπτική του να αναπτυχθεί κοινωνική συναναστροφή και αλληλεγγύη μεταξύ των επιβατών. Στον κίνδυνο, η τεράστια μάζα, εύκολα διαχειρίσμων ατομικοτήτων, που χρησιμοποιεί καθημερινά τα μέσα μαζικής μεταφοράς, να συνειδητοποιήσει τον εαυτό της ως πλήθος με κοινά –σε ένα βαθμό- συμφέροντα και επιθυμίες. Η απλή χειρονομία του να δώσει κάποιος το εισιτήριο που δε χρειάζεται πλέον, σε ένα συναθρωπό του, λογίζεται ως επικίνδυνη –και άρα παράνομη- παρέκκλιση απο το επιθυμητό μοντέλλο επιβάτη: ένα ον δηλαδή εξατομικευμένο, συναισθηματικά και ψυχικά τσιγκούνικο, διαρκώς μαχόμενο για τη διατήρηση της ατομικοτητάς του σε ένα περιβάλλον ενοχλητικού ανθρώπινου συνωστισμού.

Κάποιοι απο εμάς ωστόσο, συνεχίζουμε να επιδιώκουμε το μοίρασμα, την αλληλεγγύη και την ευγένεια στην επαφή μας με τους συνανθρώπους μας. Και αντιλαμβανόμαστε τα μέσα μαζικής μεταφοράς ως ένα εν δυνάμει δημόσιο χώρο, όπου η υπαρξή μας σε αυτόν, έχει νόημα και αξία μόνο με την κοινωνική συναναστροφή. Και μια απλή χειρονομία μοιράσματος ενός εισιτηρίου, ένα χέρι βοήθειας σε ένα περιβάλλον όπου το «ο καθένας για την πάρτη του» θα μπορούσε κάλλιστα να αναγράφεται με μεγάλα γράμματα στους πίνακες ανακοινώσεων, μπορεί, για λίγο έστω και σε πείσμα των σχεδίων του ΟΑΣΑ, να μας κάνει να αισθανθούμε κοντά με τους συνεπιβάτες μας, λιγότερο μόνοι και αποξενωμένοι.

Το μοίρασμα του εισιτηρίου είναι μια πράξη ευγένειας, καλής πίστης και καλής –κοινωνικής- ανατροφής. Ο ΟΑΣΑ μας πληροφορεί ότι είναι και παράνομο. Αν λοιπόν η αποξένωση, η μικροψυχία και η καχυποψία, επιβάλλονται δια νόμου, τότε ναι, με ζήλο επιλέγουμε να είμαστε παράνομοι. Προσφέρουμε τη βοηθειά μας σε όσους τη χρειάζονται, την αλληλεγγύη μας σε όσους την αξίζουν, το εισιτηριό μας στον πρώτο συμπαθή άνθρωπο που θα συναντήσουμε. Ας πρασινίσουμε την καταραμένη τους κλιματιζόμενη έρημο.